Δαίδαλα

Η αφήγηση του μύθου, συνδέεται άρρηκτα με το θέμα της μνήμης. Το έργο «Δαίδαλα»* διερευνά το μυθολογικό στοιχείο, ως την αποκάλυψη μιας μνήμης που πλάθεται στο παρόν και σχετίζεται με την έννοια του ιερού, του κρυφού, του μυστικού.

Δύο εικαστικές τέχνες, η φωτογραφία της Στεφανίας Ορφανίδου και η γλυπτική της Ναταλίας Μαντά, συναντήθηκαν σε μια δαιδαλώδη εγκατάσταση και ήρθαν σε διάλογο, ενσωματώνοντας, αντιπαραβάλλοντας, ρηγματώνοντας και διασπώντας. Τα αντικείμενά της, θραύσματα από ανασκαφή και ανάκληση στα ενδότερα μιας ζωντανής μνήμης, ανασυντέθηκαν και δημιούργησαν μια αφήγηση, που ωστόσο δεν αποτελεί ανάμνηση. Το κρυφό στοιχείο εναλλάσσεται του φανερού, σε μια φαινομενικά ανοίκεια συνθήκη.

Στην έκθεση «Δαίδαλα», οι καλλιτέχνες δημιούργησαν τον χάρτη ενός νέου τοπίου προς εξερεύνηση, όπου η ανακάλυψη, η ανάγνωση και η συσχέτιση των ευρημάτων παρέπεμψε στο σκαλίδι και στην έρευνα που ακολουθεί μια αρχαιολογική ανασκαφή. Τα έργα, εν είδει ευρήματος, λειτούργησαν ως τεκμήρια μιας νοητής σύνδεσης με μια άλλη εποχή, πραγματική ή και μυθολογική.

Ο χώρος μετατράπηκε σε ένα λαβύρινθο, με διάσπαρτα τα κομμάτια ενός παζλ, τα οποία οι επισκέπτες κλήθηκαν να ανακαλύψουν και να ανασυνθέσουν, συσχετίζοντάς τα με δικά τους προσωπικά βιώματα και εμπειρίες.

[*] Τα δαίδαλα, στην αρχαία Ελλάδα, ήταν σύνθετα τεχνήματα από μέταλλο, ξύλο ή και ύφασμα που βασίζονταν στον τεμαχισμό των υλικών, στη συμπληρωματικότητα και στη συναρμογή τους. Ήταν έργα εικαστικά, που μιμούνταν την πραγματικότητα και σχετίζονταν με το φως, τη λάμψη και την ψευδαίσθηση, έργα προς θέαση, που έκρυβαν την εκλεπτυσμένη εργασία του τεχνίτη, τη λεπτομέρεια του σκαλίσματος ή της επικάλυψης ενός υλικού με ένα άλλο.